وقتی به خاک رس فکر می کنید، تقریباً بلافاصله تنیس به ذهن شما خطور می کند. از بین تمام سطوحی که می توان روی آن بازی کرد، خاک رس هم از نظر فیزیکی سخت ترین و هم از نظر تکنیک ظریف ترین است. این ترکیب بدون شک توضیح می دهد که چرا – تا زمان مالکیت نادال بر این سطح – رولن گروس همیشه سخت ترین تورنمنت برای تسلط بوده است.
در اصل استفاده از خاک رس صرفاً یک ملاحظه عملی بود. برادران رنشاو، در سال 1880 در کن، ظاهراً از پودر سفال کوتا برای پوشاندن زمین های چمن که در گرما پژمرده می شدند، استفاده کردند. از آن زمان به بعد، تکنولوژی به وضوح توسعه یافته است، اما مفهوم همان باقی مانده است.
خاک رس همیشه مورد علاقه ی کشورهای خاصی بوده است – فرانسه، اسپانیا، ایتالیا و به طور کلی دریای مدیترانه، بلژیک، آلمان، اتریش، جمهوری چک، رومانی و حتی سوئد به طور مشابه با خاک رس قرمز پیوند عمیقی دارند. آمریکای لاتین یکی دیگر از خانه های طبیعی خاک رس است و مطمئناً تصادفی نیست که در نیم قرن گذشته، این کشورها اکثریت برندگان اپن فرانسه را معرفی نموده اند.
در این مقاله به سطح خاک رس در تنیس و تاثیرگذاری آن بر بازی و دنیای تنیس بیشتر خواهیم پرداخت.
فهرست محتوا
تولد خاک رس در تنیس
همه چیز در دهه 1880 در کن فرانسه آغاز شد. هنگامی که دو بازیکن بریتانیایی، برادران رنشاو، متوجه شدند که زمین‌های تنیس چمن برای شرایط تابستانی در جنوب فرانسه مناسب نیستند، تصمیم گرفتند آنها را با یک پودر قرمز از گلدان‌های سفالی بپوشانند. کورت های سفالی افسانه ای متولد شد و سپس در سراسر اروپا گسترش یافت. اساساً در فرانسه توسعه یافت و در دهه 1930 در پاریس ابعاد جدیدی به خود گرفت.
یکی از اولین تورنمنت‌های تنیس که زمین خاکی را پذیرفت، مسابقات آزاد فرانسه بود که اکنون با نام رولن گروس شناخته می‌شود. این مسابقات که در سال 1891 ایجاد و برای اولین بار در زمین های سیمانی برگزار شد و در سال 1928، با سطح خاک رس جایگزین شد. از آن زمان، رولن گروس تبدیل به معتبرترین تورنمنت در جهان شده است، که هر ساله از بهترین تنیسورهای جهان استقبال می کند و بنابراین کانون توجه را بر روی سطح زمین افسانه ای می تابد.
ترکیبات زمین تنیس خاک رس
ما می توانیم یک زمین خاک رس را به عنوان یک کیک لایه ای تصور کنیم که از 5 لایه با ضخامت کلی حدود 80 سانتی متر ساخته شده است. برای اولین لایه که از پایین شروع می شود، سنگریزه های بزرگ و سپس سنگریزه های خرد شده را به ضخامت 40 تا 60 سانتی متر قرار می دهیم. درست بالاتر از آن، مقداری کلینکر (باقی مانده از زغال سنگ، یک سنگ کربن دار) به اندازه 7 تا 8 سانتی متر اضافه می کنیم. برای لایه بعدی تا آخر، به سنگ آهک خرد شده (ریگ) بیش از 6 تا 7 سانتی متر نیاز داریم. در نهایت، 2 میلی متر آجر قرمز روی آن می پاشیم. این لایه آخر که برای زمین های خاک رس منحصر به فرد است، کیک ما را با لایه ای باشکوه از خاک رس تزیین می کند.
برای سخت نشدن و حفظ انعطاف پذیری، خاک رس باید مرطوب بماند. به همین دلیل است که به طور مرتب آبیاری می شود (حداقل یک بار در روز در تابستان).
چرا خاک رس قرمز است؟
اغلب رنگ قرمز خاک رس به چشم می آید. با این حال، همه سطوح خاک رس آن رنگ نیستند. برخی از آنها بژ، زرد یا سبز هستند.
رنگ آجر قرمز هنوز رایج ترین رنگ برای زمین های تنیس خاکی است، به ویژه برای مسابقات حرفه ای مانند رولن گروس، در مادرید و یا در آمریکای لاتین. این رنگ حاصل لایه نازک آجر قرمز خرد شده به ضخامت حدود دو میلی متر است. برای رولن گروس، آجرها از تولیدکنندگان آجر در شمال فرانسه می آیند. آنها آسیاب می شوند و حتی در آزمایشگاه آزمایش می شوند تا از سطح رسی با کیفیت بالا اطمینان حاصل شود چون طبق باور رایج کسی با خاک رس فرانسوی نمی تواند شوخی داشته باشد!
علاوه بر اطمینان از لغزش عالی در حین رگبار، رنگ متضاد بین زمین اخرایی و توپ فسفری به داوران کمک می کند تا تصمیمات بهتری بگیرند. علامتی که توپ روی خاک رس می گذارد اغلب واضح است و بنابراین از اکثر اشتباهات قضاوت در طول بازی جلوگیری می کند.
ویژگی زمین های خاک رس
خاک رس یک سطح آهسته و لغزنده در نظر گرفته می شود. برای تنیس بازان منحصر به فرد است و برای عملکرد بهتر نیاز به برخی تنظیمات دارد:
خاک رس سرعت توپ را بسیار جذب می کند که باعث کندتر شدن ضربات می شود. بنابراین بازیکنان باید برای سازگاری با این نوع سطح، زمان بندی درستی در ضربات داشته باشند.
به دلیل وجود گرد و غبار خاک رس روی سطح، بازیکنان باید بتوانند از تکنیک های سر خوردن برای رسیدن به توپ استفاده کنند.فوت ورک در این سطح نسبت به سطوح دیگر اهمیت کمتری دارد. برای بازیکنانی که از سطح زمین استفاده نمی‌کنند، تطبیق با آن دشوار است اما بازیکنان با تجربه می توانند از آن به نفع خود استفاده کنند.
از آنجایی که سطح بخشی از سرعت توپ را جذب می‌کند، توپ‌ها روی خاک رس بالاتر می‌پرند که به آن ضریب استرداد می گویند. به عنوان مثال، توپی که از ارتفاع 1.8 متری سقوط می کند، حدود 1.3 متر در زمین خاکی و 1 متر روی چمن به بالا می پرد.
همچنین توپ مدت بیشتری روی زمین می‌چسبد و در نتیجه چرخش دلخواه بیشتری نسبت به سطوح دیگر به خود می‌گیرد. برای مثال، این پوشش به موفقیت ضربه تاپ اسپین کمک می کند که به آن ضریب اصطکاک می گویند. این بدان معناست که بازیکنان باید آماده باشند تا ضربات دفاعی بالاتر و بالاتری انجام دهند. برای کسانی که سبک بازی تهاجمی تری دارند این امر چندان آسان نیست.
به دلیل کندی سطح، رالی ها روی زمین های خاکی طولانی تر و فیزیکی تر هستند. بازیکنان برای عملکرد در این سطح باید در فرم خوبی باشند.
سازگاری با زمین های خاکی برای بازیکنان حرفه ای ضروری است. به همین دلیل است که تمرینات خاصی با نزدیک شدن به فصل استفاده از زمین خاکی انجام می شود. بازیکنان همچنین می توانند در تعدادی از تورنمنت های روی خاک رس شرکت کنند: استوریل و مونت کارلو در اوایل آوریل، بارسلونا و مونیخ در اواسط آوریل، مادرید در اواخر آوریل، رم در اواسط ماه می که همه پیش درآمدی منتهی به دومین گرند اسلم سال، رولن گروس، هستند. رولن گروس در اواخر می/اوایل ژوئن هر سال برگزار می شود.
بدون نظر